Acımasızca geçip giden zamandan geriye kalan sadece yalnızlıklarımız. Bir tek onlar yalnız bırakmıyor bizi, ebedi yalnızlığımızda. Yoksa başka bir hayatın başka bir penceresinde yüzde 1,3864 kadar yer kaplamak, yalnızlığımızdan uzaklaştıramıyor. Böyle gelmiş, böyle gidiyor. Ey hayat diye haykırdığımız mecralar aynı olsa bile, muhattaplarımız hep farklı. Ben bir muz yiyorum, sen ise çikolata. Şehire bir yağmur yağıyor, ben ağlıyorum. Ben ağlıyorum fakat şehire yağmur yağmıyor, o da oyunbozanlık yapıyor senin gibi. Sonra çıkıyorum, şehrimin en köşe meyhanelerinde, en köşe masayı seçip, kendime köşeli bardakta bir fındıklı bir içki söylüyorum, amacım simetri değil, hayatın yumuşatıcı etkisine bir tepki, fakat ne mümkün zevkten dört köşe hiçbir zaman olamıyorum, tepkim aniden bir ua.com kınama yazısı çocukluğuna bürünüyor. Ben bürüyorum sadece, biraz da büyüyorum. Kafamdaki en ensest fikirleri üretip, ortaya yem diye koyuyorum muhtelif bir kaç yere, herkes de yiyor. Oturduğum yerden gülsem mi, ağlasam mı bilemiyorum, kızıyorum sonunda. Onlara değil ama kendime. Bir insanı sevmekle başlıyor herşey ama devam etmek için onun da seni sevmesi gerekiyor. Sevmeyince olmuyor. Olmayınca da bırakmak gerekiyor. Ama bırakamıyorsun. Marlboro light değil ki bu bırakasın öyle şıppadanak. Ya da blog için post değil ki bırakasın. Yazı hiçbir yere bağlanmıyor, olmuyor bir nevi. E olmayınca da bırakmak gerekiyor haliyle. Ben de bırakıyorum.
