Share the laughter, share the tears..

Hayat denen oyunu kaybederken yine,

Sorguladığım şeyler, yine kendimle alakalı. Bu sefer neden sorusunun yerine nerede'yi kullanıyorum. Zira gidilen bir yol var bu sefer, ya da biz gittiğimizi sanıyoruz. Çokça ben.
Azca sen. Olmamazcasına hatta.

Halbuki bu sefer, bir elimde kullanma talimatı vardı bu işlerin. Yanlış kitapçığı mı aldım, yoksa öyle okumayla olmuyor mu bu işler, bilemiyorum. Muhtara soruyorum, duymuyor bile, tek aday olmanın rahatlığı var üstünde, yüklenmiş biraya. Son mohikan yine sessiz, sabitlemiş kendini sarayın duvarlarına. O da tınlamıyor. Kendime soruyorum işte orada yine, nerede diye..

Bir bakıyorum, elim, kucağım dopdolu. Bir bakıyorum hiçbirşey yok. Bir bakıyorum, işte bu benim. Bir bakıyorum, koca bir aptal var karşımdaki arkası simli edevatın içinde.
Bir bakıyorum sen varsın, bir bakıyorum yok.
Hem de sesini bile duyamadan..

nerede yanlış yaptım..